The Shallows (2016)
Εδώ και καιρό ακούγαμε καλά λόγια γι αυτήν την ταινία και τώρα που την είδαμε μπορούμε να πούμε πως είχαν βάση, τα θετικά σχόλια. Πρώτα όμως ας κάνουμε έναν πρόλογο.
Εδώ και πάρα πάρα πολλά χρόνια, από τότε που είδαμε τα Σαγόνια του Καρχαρία (Jaws) του Steven Spielberg, πίσω στο 1975 δηλαδή, περιμένουμε να δούμε μια ταινία με θέμα τους καρχαρίες, που να είναι αξιόλογη. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν περιμέναμε να δούμε κάτι αντάξιο της ταινίας του Spielberg, που είναι ότι καλύτερο έχει γυριστεί πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, με πραγματικά αριστουργηματικό τρόπο. Το ότι έκανε αρκετό κόσμο, να το ξανασκεφτεί πριν βουτήξει στην θάλασσα (και μερικοί το σκέφτονται ακόμα και τώρα) ήταν κάτι μοναδικό. Βγήκαν βέβαια άλλες τρεις συνέχειες του Jaws, που ήταν λιγότερο καλές. Η μια χειρότερη απ’ την άλλη, βασικά, με την δεύτερη μόνο να λέει κάτι. Βγήκαν και αρκετές παρόμοιες, που απλά δεν βλέπονταν. Η μόνη που είχε καταφέρει να ξεχωρίσει κάπως, ήταν το Βαθιά Άγρια Θάλασσα (Deep Blue Sea) του Renny Harlin το 1999. Όχι ότι τρόμαζες με τους καρχαρίες δηλαδή αλλά τουλάχιστον έδειχνε τα θύματα να γίνονται κομματάκια, οπότε είχε έναν διασκεδαστικό τόνο από μια πλευρά. Κάποιοι θα λέγανε και για το Open Water (2003) αλλά δεν νομίζουμε πως ταιριάζει στην περίπτωση, παρότι έχει να κάνει (λίγο) και με καρχαρίες.
Φέτος όμως ήρθε η ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη Jaume Collet-Serra (Unknown, Non-Stop, Orphan) με τον τίτλο The Shallows (Σε Ρηχά Νερά) να αλλάξει τα δεδομένα και να μας δώσει μια αξιόλογη ταινία πάνω στο θέμα. Με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική (και πανέμορφη) στον ρόλο της Blake Lively κατάφερε να μας έχει καρφωμένους για 86′ ολόκληρα λεπτά στην θέση μας. Μια γυναίκα τραυματισμένη, μετά από επίθεση μεγάλου λευκού καρχαρία, βρίσκεται καθηλωμένη σε έναν μικρό ύφαλο, λίγα μέτρα (200μ.) από την ερημική παραλία, με τον καρχαρία να παραφυλάει την κάθε της κίνηση. Μόνη και αβοήθητη, προσπαθεί να βρει τρόπο να επιβιώσει από τα σαγόνια του καρχαρία. Μόνη της συντροφιά και παρηγοριά, ένας τραυματισμένος γλάρος. Χρησιμοποιώντας το μυαλό της και ότι άλλο μπορεί να βρει χρήσιμο, η κοπελιά κάνει ότι μπορεί για να γλυτώσει από την δυσάρεστη κατάσταση που βρίσκεται. Χωρίς πολλές υπερβολές και κυρίως λόγο της σκηνοθετικής μαεστρίας του Jaume Collet-Serra, που είναι ο “πραγματικός” πρωταγωνιστής, η ταινία δεν αφήνει λεπτό αδιάφορο τον θεατή, αν εξαιρέσουμε κάποιες υπερβολές προς το τέλος. Η ταινία έχει υπέροχα πλάνα και οι επιθέσεις του καρχαρία, καταφέρνουν να ξαφνιάσουν και να δείχνουν εντυπωσιακές κι ας είχαμε δει κάποιες από αυτές τις σκηνές στο trailer.
Και τώρα για να αναφερθούμε λίγο στο κάπως υπερβολικό τέλος, το οποίο θα μπορούσε να ξενερώσει αρκετό κόσμο, πρέπει να πούμε πως είναι και το μόνο μελανό σημείο της ταινίας, αν και οποιοδήποτε άλλο τέλος, ίσως να ήταν ακόμα πιο ξενέρωτο. Οι επιλογές ήταν κάπως περιορισμένες έτσι όπως πήγαινε η ταινία. Παρόλα αυτά, το τέλος δεν είναι ικανό να γκρεμίσει όλο το δημιούργημα, απλά του κόβει λίγους πόντους. Εμείς σας προτείνουμε να την δείτε. Ταιριάζει και στην εποχή 😉
Βαθμολογία: 7/10
